Liefdesbrief aan mijn lichaam

Lief lijf.

Ik weet het, deze zomer valt niet mee. Teveel en te lang warmte waardoor een chronische vermoeidheid ontstaat. Vakantie met dochters die plagen met woorden als kwabjes, flubjes en wallies. Het rare idee dat iedereen die jonger is dan jij alles mooier en leuker staat.

Maar weet je, jou vergelijken en negatief over je denken is best heel gek van me…
Klopt, er zijn kwabjes en flubjes.
Het is waar, echt super fit ben je al weken niet.
En ik kan het dragen van bepaalde outfits inderdaad beter aan anderen overlaten.
Tegelijk ben ik zoveel meer dan alleen mijn lichaam!
Jij en ik samen, dat is wie ik ben.
Jij bent de vervoerder van mijn ziel.
De stoffelijke vorm rondom mijn zijn.
Jij betekent veel meer voor mij dan mijn uiterlijke verschijning.
En holy smoke wat zijn we goed samen.

Ik voelde plots de behoefte je een liefdesbrief te schrijven.
Jij mag geëerd.
Excuses en lofzang.
Want holy fuck wat verdien je dat.

Dankjewel, grappige lieve benen. Die me maar mooi overal brachten waar ik wilde. Jullie droegen me in tijden dat ik dacht niet meer op de been te kunnen blijven. Ik herinner me ook de tijd dat ik altijd mijn knieën naar achter op slot zette als ik stilstond. Ik moest me nogal eens schrap zetten en mijn knieën hielpen me daarbij. Ze vonden het moeilijk daarmee te stoppen toen het allang niet meer nodig was.  Nu zijn ze meer ontspannen en flexibel.
Prima hoor sweet short legs, dat jullie niet recht en lang zijn. Er zitten trouwens geen haren op, dat is wel echt tof van jullie, dat jullie me het scheren bespaarden en ik daardoor altijd zacht ben, yeah. Best wat spiervolume verloren afgelopen jaren, opgevreten door stress en verwaarloost qua sport in diezelfde tijd. Dat had niet mogen gebeuren, ik had destijds de mentale kracht niet, lag opgekruld op een bank door van alles. Het lag niet aan jullie.
En toch nog steeds zo sterk. Ik dank jullie, voor het altijd weer opstaan als ik er doorheen zat. Ik bewonder jullie om jullie tot nu onuitputtelijke draagkracht.

En dan jullie, typische Indische sawa trappertjes zoals laatst iemand zei. Voeten met zo’n bobbel aan de zijkant onderaan mijn grote teen. Jullie zorgden voor de meest sexy items in mijn huishouden, not. Mijn lieftallige steunzolen. Want als je door je hoeven zakt heb je extra steun nodig en dan geef ik jullie die. Natuurlijk.
Als ik jullie niet had gehad was ik in nogal nare situaties gekomen. Weglopen is niet altijd goed, maar soms ook het beste dat een mens kan doen. Bijvoorbeeld om een crime passionel te voorkomen. Omdat een mens nu eenmaal liever niet in de bak beland. Anders zo lullig voor de kinderen.
Er waren jaren waarin emotionele onveiligheid een grote rol speelde in mijn leven.
Ik kon daar nog niet goed mee omgaan. Soms bevroor ik dan, of trok me terug. Nog vaker kon ik mezelf ertoe zetten om in beweging te komen. En daar gingen we dan. Kilometers, lopen met viervoeter Boris. Om afstand te nemen, in beweging te blijven, geen domme dingen te doen maar af te koelen. These feet are made for walking and that’s just what they’ll do. Dat we samen nog maar veel mooie paden mogen bewandelen. Mijn basis, waar ik mezelf mee aard, ik zal jullie goed verzorgen.

Mijn schoot, waarin twee dochters groeiden en waarop ze zo vaak hun hoofd legden. Om getroost en geliefkoosd te worden. Twee keer thuis mogen bevallen, wat ben ik je daar dankbaar voor. Zoals de natuur het bedacht heeft, zo is het gegaan. Vrijwel zonder hulp, je deed het perfect. Hoe niet vanzelfsprekend, dank dank dank.
Mijn bekken, waar het altijd wakker en warm is. Waar altijd zoveel genot heeft gestroomd. Waar zoveel levensenergie zit ook al denkt mijn hoofd soms van niet door kwetterende stemmetjes daar. Jij bent zo zacht en krachtig tegelijk. Heerlijk. Wat vind ik je onbeschrijfelijk fabuleus feminien mooi.

Zachte lieve volle buik. Wel of geen kwabjes. Het zal allemaal wel. In jou huist mijn gevoel en intuïtie. Gevoel heb ik immens veel. Mijn intuïtie is bizar sterk. Misschien kun jij daarom als buik gewoon niet klein zijn. Het zou allemaal niet passen. Een poos vertrouwde ik je niet. Onderbuik, dat spijt me zo. Dat ik meesterlijk werd misleid wil nog niet zeggen dat jouw gevoel niet goed was. Bizar in de war. Dat is wat anders. Het spijt me dat ik een poos zo uit contact met je was. I lost it. Uit angst schoot ik in mijn hoofd. Maar we zijn weer een team. Ik bouw met jou weer aan vertrouwen. Wat een reis maken we samen hè?
Oké het vetlaagje is mede ontstaan door stress en de periodes van te weinig sport. Ik verwaarloosde je, ik weet het. Weet dat ik je respecteer en eer. Om wat je me bood en biedt. Ik ben aan je gehecht en ik beloof je beterschap.

Rug. Zo recht. Het strenge van het klassieke ballet in mijn jeugd en het haast onder appèl en bevel leven tijdens mijn militaristische opvoeding blijf je toch altijd een beetje terugzien. Is niet erg. Deze houding gaf me ook lang het gevoel van kracht en trots. Er was wel een tijd dat het een harnas en houding was om maar niet in te storten, om maar vol te houden. Toen ging je tegen me werken. Toen hadden we bonje. Weet je nog? Ergens along the way moest je buigen voor het leven. Je verzette je. Maar buigen hoort erbij en is goed. Je bleek net bamboe. Je boog uiteindelijk maar veerde ook weer terug. Nu kunnen we dat. Buigen zonder te breken. Ook al zijn er wel eens pijntjes. Ik zal je soepel houden en zorgvuldig met je omgaan. Je had het niet makkelijk. Je verdient een speciale behandeling.
I’ve got your back.